Συνέντευξη - Βιβλιομανία-Βιβλιολατρεία

"Συνέντευξη με τη Μαριλένα Ραπανάκη"

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Μ.Ρ.: Ο Καζαντζάκης.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Μ.Ρ.: «Ο μικρός Πρίγκιπας» του Εξυπερύ.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Μ.Ρ.: Μια απροσδιόριστη ανάγκη καταγραφής όσων αισθάνομαι. Ένα μόνιμο έντονο συναίσθημα με οδηγούσε πάντα και με οδηγεί ακόμη και σήμερα στη συγγραφή.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Ασπρόμαυρες ψυχές”;

Μ.Ρ.: Οι «Ασπρόμαυρες Ψυχές» προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα της ισότητας και της διαφορετικότητας των ανθρώπων. Υπό το πρίσμα της αγάπης κάθε πληγή επουλώνεται και οι ήρωες βγαίνουν στο φως.

Ερώτηση 5η: Γιατί θελήσατε να τιτλοφορήσετε το βιβλίο σας με τόσο “σκοτεινές” λέξεις;

Μ.Ρ.: Ο τίτλος συνδέεται άμεσα με δυο κεντρικούς ήρωες του βιβλίου. Ο έγχρωμος Χάρης βιώνει το περιθώριο στην Αθήνα των λευκών και η λευκή Χαρά μπαίνει στο εξίσου μοναχικό περιθώριο στο Ρίο Ντε Τζανέιρο των μελαμψών.

Ερώτηση 6η: Στις λατινικές χώρες, όπως είναι η Βραζιλία, βλέπουμε να “διαιωνίζεται” το πρόβλημα της μαφίας, η οποία αποκτά μεγάλη δύναμη και καταφέρνει να κινεί τα νήματα. Πιστεύετε ότι όσοι δίνουν πληροφορίες για αυτούς έχουν τέτοιες επιπτώσεις στις ζωές τους όπως και ο Χάρης;

Μ.Ρ.: Ζούμε σ’ έναν κόσμο άγριο. Η εγκληματικότητα έχει εξαπλωθεί σαν χολέρα όπου υπάρχουν άνθρωποι. Όπως είπε και ο Πλούταρχος « δεν υπάρχει αγριότερο θηρίο απ’ τον άνθρωπο, όταν κατέχει δύναμη ίση με το πάθος του ».

Ερώτηση 7η: Ο Χάρης δέχεται μεγάλο ρατσισμό στο βιβλίο σας, και δεν είναι ο μόνος από τους ήρωές σας. Θεωρείτε πως ο ρατσισμός είναι ένα θηρίο, το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθεί;

Μ.Ρ.: Είναι αλήθεια ότι ανήκω στους τυχερούς ανθρώπους που δεν έχουν γνωρίσει προσωπικά το απεχθές πρόσωπο του ρατσισμού. Ωστόσο προσπαθώ να αφουγκράζομαι την κοινωνία στην οποία ζω, και αναζητώ συγγραφικά την πηγή κάθε κακού. Ο ρατσισμός δεν είναι μια καραμέλα που την μασάμε όλοι για να εντυπωσιάσουμε με την ασχήμια του κόσμου μας. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο που μας εμποδίζει να εξελιχθούμε ως ανθρωπότητα. Εκτιμώ πως θα εξαλειφθεί μόνο όταν ο εγωκεντρισμός καταρρεύσει.

Ερώτηση 8η: Οι ήρωές σας ερωτεύονται και τους ερωτεύονται. Τι θέση έχει στη ζωή σας ο έρωτας;

Μ.Ρ.: Οι ήρωες του βιβλίου πιστεύω ότι ζουν για τον έρωτα αλλά τους ενώνει η αγάπη.
Ο έρωτας είναι ζωή αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με το υπέρτατο συναίσθημα της αγάπης. Ο έρωτας εμπεριέχει κτητικότατα και αυτό τον κάνει εγωπαθή. Ειδικά σε μακροχρόνιες σχέσεις χρειάζεται να αναζωπυρώνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να νιώθουμε ζωντανοί. Είναι σαν ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται, η λάβα του μας καίει. Ε μετά χρειαζόμαστε λίγο χρόνο για να απολαύσουμε την επόμενη έκρηξη. Πάντως είναι ευτυχία ο έρωτας με τον ίδιο άνθρωπο για πολλά χρόνια. Ακόμα καλύτερα μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Μ.Ρ.: Να γελάνε δυνατά και να κλαίνε φανερά. Να ζουν τις στιγμές τους, να τις εκτιμούν και να τις τιμούν.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Μ.Ρ.: Είναι νωρίς για να μιλήσω για το επόμενο συγγραφικό μου βήμα.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Μ.Ρ.: Δική μου η ευχαρίστηση! Να είστε καλά!

https://www.facebook.com/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1-995407077168400/?hc_ref=ARSlfhe7cqrJHhZTaGQHnmih5twrde4TQ40y3c9z7JTsKR646UZF2EmfI8AR5-bulwM&pnref=story

Συνέντευξη στο Bookia.gr

http://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=7e7c788b-7490-4fe1-9165-df44c1b44144


Μαριλένα Ραπανάκη, μιλάει στην Πόπη Ξοφάκη

Η Μαριλένα Ραπανάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Σπούδασε τοπογραφία και πληροφορική. Έχει εργαστεί ως τοπογράφος, αλλά κυρίως ως εκπαιδευτικός ενηλίκων σε Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης στον τομέα της πληροφορικής.

Εξέφρασε τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες από τα εφηβικά της χρόνια, που ασχολείται με το γράψιμο. Έχει διακριθεί στο χώρο της ποίησης από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών και λογοτεχνικά περιοδικά. Βαθιά πεποίθησή της είναι πως η μετριοφροσύνη αρμόζει στους ευφυείς, προσδίδοντάς τους το προνόμιο της συνεχούς ανόδου.

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του έργου της «Ν’αγαπάς όπως δε μπορούν οι άλλοι», η συγγραφέας μίλησε στο Bookia.

Ε: Σπουδάσατε τοπογραφία και πληροφορική. Πως συμβαδίζουν αυτά τα δύο με τη συγγραφή. Ήταν απωθημένο ή τρόπος έκφρασης;

Οι δυο αυτές επιστήμες που σπούδασα όπως σωστά επισημάνατε δεν έχουν καμία σχέση με τη συγγραφή. Το γράψιμο ήταν και είναι μέχρι σήμερα για μένα μια ακατανίκητη ανάγκη εξερεύνησης της κοινωνίας. Ανάγκη έκφρασης και αποτύπωσης.

Ο τίτλος του βιβλίου ακούγεται ως προτροπή. Είναι τυχαίο;

Την περίοδο που το βιβλίο ήταν συγγραφικά στην τελική ευθεία και αναζητούσα τον ιδανικό τίτλο, ήμουν έγκυος και προσπαθούσα σ’ ένα τετράδιο που είχαμε αγοράσει με τον σύντροφό μου να καταγράψω κάποιες ευχές-προτροπές για τον νέο άνθρωπο που θα ερχόταν στον κόσμο. Χωρίς διάθεση διδακτισμού, μόνο τα όνειρά μου και οι προσευχές μου γι’ αυτό το πλάσμα που περίμενα. Έτσι δημιουργήθηκε ο τίτλος του βιβλίου «Ν’αγαπάς όπως δε μπορούν οι άλλοι».

Στο βιβλίο σας θίγετε και το θέμα της υιοθεσίας. Πόσο αποδεκτό είναι από τη κοινωνία μας;

Δυστυχώς οτιδήποτε διαφέρει από τα κοινωνικά στερεότυπα αποτελεί ταμπού. Ωστόσο λόγω της αυξημένης υπογονιμότητας τα ζευγάρια στρέφονται στην υιοθεσία όλο και περισσότερο, όμως η ελληνική γραφειοκρατία στήνει εμπόδια και αποθαρρύνει τους ανθρώπους που θέλουν να χαρίσουν την αγάπη τους σε κάποιο παιδί που την χρειάζεται.

Τα ονόματα των ηρώων, Αγάπη, Πίστη, το νησί Ζωή έχουν συμβολική σημασία;
Ιδιαιτέρως της Πίστης, είναι ειρωνικό;

Μου αρέσουν οι συμβολισμοί και τα λογοπαίγνια καθώς γράφω. Με βοηθούν να περάσω τα μηνύματα που θέλω.

Πιστεύετε ότι ένα μέρος των ανθρώπων και ιδίως νέοι, προφασίζονται την ανεργία και τη κρίση και προτιμούν να μένουν άπραγοι χωρίς να προσπαθούν για το οτιδήποτε;

Άνθρωποι που προτιμούν να μένουν άπραγοι υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα πιστεύω είναι, πως η κοινωνία μας θα βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους να γίνουν παραγωγικοί και ενεργοί ενώ τα πάντα γύρω μας καταρρέουν;

Τι γνώμη έχετε για τη πολιτική μας κατάσταση, υπάρχει ελπίδα να ορθοποδήσει ο ελληνικός λαός και να μπορέσει να ανακάμψει;

Θέλω να πιστεύω πως πάντα υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Είμαι φύσει αισιόδοξη όμως ομολογώ πως νιώθω να πηγαίνω κόντρα στο κύμα. Εύχομαι να μη πνιγούμε και να ορθοποδήσουμε.

Μερικοί γονείς βάζουν πιο πάνω τα δικά τους θέλω από των παιδιών τους με ανεπανόρθωτες συνέπειες. Ποια είναι η άποψή σας;

Ο κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Η οικογένεια μας πλάθει και μας καθορίζει. Οι γονείς οφείλουμε να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες των παιδιών μας. Να τα βοηθάμε να ανακαλύπτουν τις δικές τους δεξιότητες και να κάνουν τα δικά τους όνειρα. Τα παιδιά μας δεν είναι η συνέχειά μας, ούτε ιδιοκτησία μας. Είναι αυτόφωτες υπάρξεις που οφείλουμε να τους προσφέρουμε όσο γίνεται περισσότερα εφόδια για να αντιμετωπίσουν την ζωή όπως επιθυμούν.

Σ' ένα σημείο λέτε, "η φυλακή είναι μια αναπαράσταση του έξω κόσμου, σε μεγενθυμένο βαθμό. Το να είσαι μέλος μιας ομάδας σε βοηθάει να επιβιώσεις, να έχεις κάποιο σημείο αναφοράς και να κερδίσεις το σεβασμό των υπολοίπων. Ενας άνθρωπος είναι εύκολος στόχος."
Αναπτύξτε μας αυτή σας τη διαπίστωση και που τη στηρίζετε;

Σε όλα τα στάδια της ζωής μας εντασσόμαστε σε ομάδες στις οποίες προσπαθούμε να βρούμε κοινά σημεία αναφοράς. Από το σχολείο ακόμα, αν δεν ενταχθείς στο κοινωνικό σύνολο π.χ. στην ομάδα μπάσκετ, στην ομάδα του χορού, στην χορωδία, οπουδήποτε… τότε η κοινωνία θα σε δείξει με το δάχτυλο, θα σε απομονώσει. Η μοναξιά είναι σκληρή. Αν κάποιος νιώθει πως ο εσωτερικός σου κόσμος δεν συμβαδίζει με την αγριότητα γύρω μας και δεν βρίσκει συνοδοιπόρο δεν πρέπει να απογοητεύεται. Να προσπαθεί να ενταχθεί κάπου και σταδιακά θα επιβάλει τον δικό του ξεχωριστό εαυτό.

Το βιβλίο το αφιερώσατε στη μνήμη του πατέρα σας και στη μητέρα σας. Πόσο σας στήριξαν στις επιλογές και τα όνειρά σας, και πόσο παίζει ρόλο στη ψυχολογία των παιδιών η υποστήριξη των οικείων προσώπων;

Ναι, οι γονείς μου με έμαθαν να αγαπώ χωρίς όριο. Δεν μου το είπαν αλλά μου το έδειξαν μέσα από την δική τους αγάπη προς εμένα. Τους οφείλω την ύπαρξή μου και είμαι ευγνώμων και περήφανη που έχω αυτούς τους γονείς. Μιλάω σε χρόνο ενεστώτα γιατί και ο μπαμπάς μου νιώθω ότι είναι δίπλα μου και ζει μέσα μου.

Οι δικοί μας άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να μας δώσουν φτερά για να πετάξουμε ή να μας τα ξεριζώσουν.

Βάζετε κάποιους από τους βασικούς ήρωές σας να έχουν έναν μεταφυσικό ρόλο. Μετά θάνατον παρατηρούν τις οικογένειές τους από ψηλά. Πιστεύετε στη μεταθάνατον ζωή; Υπάρχει η αντίπερα όχθη;

Είναι ανάγκη μου να πιστεύω πως υπάρχει μια ανώτερη δύναμη που μας βοηθάει στις δύσκολες στιγμές. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή αλλά ξέρω πως αυτή η σκέψη είναι ανακουφιστική για κάποιον που έχει χάσει έναν δικό του άνθρωπο.

Πιστεύετε ότι υπάρχει αγάπη στις μέρες μας, η αγάπη και η αυτοθυσία για το συνάνθρωπο για να σώσεις μια ζωή;

Η αγάπη είναι το υπέρτατο συναίσθημα. Δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο! Όταν βάζουμε το εγώ μας κάτω από κάποιον άνθρωπο, τότε τον αγαπάμε. Υπάρχει περίσσευμα αγάπης σε πολλούς ανθρώπους, δεν έχουμε παρά να τους αναζητήσουμε.

Στο βιβλίο βάζετε την κεντρική ηρωίδα, την Αγάπη, να γράφει ένα λεύκωμα προς το γιο της. Ενδόμυχα μήπως μιλάτε για σας συμβουλεύοντας παράλληλα και τη δική σας κόρη με τη βοήθεια της Αγάπης;

Γράφω με την ψυχή μου οπότε υποσυνείδητα αποτυπώνεται αυτό που είμαι στο χαρτί.

Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η ζωή όλων μας πρέπει να κάνουμε μελλοντικά σχέδια ή είναι προτιμότερο να ζούμε το τώρα;

Να απολαμβάνουμε το τώρα, να σεβόμαστε ότι υπάρχει γύρω μας και αναπόφευκτα έρχονται τα σχέδια για το μέλλον.

Τι σας ενέπνευσε να γράψετε μια σπονδυλωτή ιστορία που στην ουσία μπορούν να γίνουν αυτόνομα μυθιστορήματα;

Είναι αλήθεια αυτό που λέτε, το έχω διαβάσει και σε αρκετές κριτικές για το βιβλίο. Όντως οι ιστορίες θα μπορούσαν να γίνουν αυτόνομα μυθιστορήματα. Ξεκίνησα να γράφω για την μητρική αγάπη καθώς όμως η ιστορία εξελισσόταν ήθελα να αποτυπώσω όλες τις εκφάνσεις της αγάπης, την πατρική, την φιλική, την ερωτική. Η αγάπη είναι πληθωρική και καταιγιστική. Κάπως έτσι η ιστορία έγινε σπονδυλωτή.

Προς το τέλος αναφέρεστε στη ζωή λέγοντας ότι είναι μια "πόρνη που ζητά αντάλλαγμα για να προσφέρει χαρά". Καταλήξατε σε αυτό το συμπέρασμα μέσα από προσωπικά βιώματα;

Είναι ένα προσωπικό βίωμα.

Πως εκτιμάτε τη συμβολή του Bookia στην προβολή των συγγραφέων και του έργου τους;

Είστε σημαντικοί αρωγοί και σας ευχαριστούμε!

Παρουσίαση του βιβλίου "Ασπρόμαυρες Ψυχές" 3/2/2018 - Βίντεο&Φωτογραφίες

"Ασπρόμαυρες Ψυχές" - Οι πρώτες κριτικές για το βιβλίο

https://vivlioaromata.blogspot.gr/2018/02/blog-post_91.html#more

Γράφει η Βίκυ Τάσιου

 Κάποια βιβλία έχουν τόσα πολλά να πουν, που δεν σταματάς την ανάγνωση τους μέχρι να φτάσεις στο τέλος.

Ανοίγεις την πρώτη σελίδα και κλείνεις το βιβλίο μόνο όταν το έχεις τελειώσει.
Οι ασπρόμαυρες ψυχές είναι ένα τέτοιο βιβλίο.
Ιδιαίτερο, πρωτότυπο μα πάνω από όλα ένα βιβλίο για το άσπρο και το μαύρο των ανθρώπινων ψυχών.
Από μία ιστορία που διαδραματίστηκε στα χρόνια του Πολυτεχνείου ταξιδεύουμε στην Κοπακαμπάνα και από κει στην Κρήτη με τελικό προορισμό την Αμερική.
Οι ήρωες που θα γνωρίσουμε έχουν πολλά να μας πουν αλλά και πολλά περισσότερα να μας διδάξουν.
Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα όπου ο έρωτας είναι ο πρωταγωνιστής.
Είναι αυτός που δίνει δύναμη αλλά ταυτόχρονα σημαδεύει και τους οι ήρωές μας.
Μία αναπηρία, ένας θάνατος και μία αρρώστια θα ενώσουν τις ζωές του Χάρη και της Χαράς, του Γιάννη και της Ισμήνης, της Ερωφίλης και του Στέλιου.
Μέσα από τις ζωές τους και τα λάθη τους θα έρθουμε αντιμέτωποι με πολλά προβλήματα του σήμερα.
Ένα βιβλίο που υμνεί τη διαφορετικότητα των ανθρώπων και δίνει μαθήματα ζωής.
Η δύναμη της ψυχής και η δύναμη του έρωτα μπορούν να νικήσουν τα πάντα.
Η συγγραφέας με γραφή λιτή αλλά ταυτόχρονα και συγκινητική μέσα στις λίγες σελίδες το βιβλίου έρχεται να αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας.
Τα κοινωνικά θέματα με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι σίγουρα δεν θα αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.
Από την Ελλάδα του ρατσισμού ταξιδεύουμε στην Βραζιλία.
Στη χώρα των αντιθέσεων.
Του πλούτου και της ανθρώπινης εξαθλίωσης.
Από τις παραλίες της Κοπακαμπάνα μεταφερόμαστε στις φαβέλες.
Εκεί γινόμαστε μάρτυρες της παιδικής πορνείας και των ναρκωτικών.
Στο εν λόγω μυθιστόρημα θίγονται πάρα πολλά κοινωνικά ζητήματα της Ελλάδας αλλά και της Βραζιλίας.
Ο ρατσισμός, η υιοθεσία , η αρρώστια η στοχοποίηση των ανθρώπων που είναι διαφορετικοί ,το παρεμπόριο ,η πορνεία και η μαφία.
Οι ασπρόμαυρες ψυχές είναι ένα βιβλίο που έρχεται να μας διδάξει ότι δεν πρέπει ποτέ να κρίνουμε τους ανθρώπους με βάση την εξωτερική τους εμφάνιση.
Η ιστορία που μπορεί να κρύβεται στην ψυχή του καθενός δεν μπορεί να φανερωθεί εύκολα.
Με τα μάτια της ψυχής μπορούμε όμως να δούμε πέρα από τα στερεότυπα.
Η αγάπη, τα λάθη, οι ανθρώπινες αδυναμίες, η εσωτερική δύναμη αλλά και η εκδίκηση μας συντροφεύουν σε όλο το ταξίδι.
Βάφουν τις ψυχές των ηρώων με άσπρο και μαύρο.
Εσείς απλά πρέπει να ξεχωρίσετε το χρώμα του καθενός.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1596696853698861&set=a.1474210305947517&type=3&theater

Γράφει η Βασιλική Διαμάντη.

“Ασπρόμαυρες ψυχές” της Μαριλένας Ραπανάκη
Ο Χάρης ερωτεύεται παράφορα τη Χαρά, ο Γιάννης την Ισμήνη και ο Στέλιος την Ερωφίλη και αντιστρόφως. Αλλά η ζωή πολλές φορές παίζει περίεργα παιχνίδια. Μία αυτοκτονία, μία αναπηρία και μία αρρώστια θα βρεθούν μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους. Η μοίρα θα ενώσει τις ζωές τους με έναν περίτεχνο τρόπο. 
Ο τόπος όπου διαδραματίζεται η ιστορία είναι στην Ελλάδα και στη Βραζιλία. Σε κάθε χώρα, η συγγραφέας καταφέρνει να αναδείξει τα κοινωνικά ζητήματα που αιμορραγεί τους πολίτες του. Στην Ελλάδα ο ρατσισμός και τα στενά στερεότυπα και στη Βραζιλία το παρεμπόριο, η παράνομη πορνεία, τα ναρκωτικά, τα γκέτο των συμμοριών καθώς και το σαθρό σύστημα της δικαιοσύνης, όπου κανείς δεν τολμάει να τα βάλει μαζί της. Άλλωστε, γνωρίζουν ότι αν το κάνουν στην καλύτερη των περιπτώσεων τα στόματα σταματάνε να μιλάνε και στη χειρότερη... τα πτώματα μιλάνε και οικογένειες πεθαίνουν. Ο νόμος ένας... η σιωπή! Και, έτσι, οι παρωπίδες κυριαρχούν!
Πολλά τα θέματα, τα οποία θίγονται μέσα από την ιστορία που ξετυλίγεται. Ο ρατσισμός, η παιδική πορνεία, το εμπόριο ναρκωτικών, το λάθος σώμα, η υιοθεσία, η ορφάνια, η κοινωνική ανισότητα, η φτώχεια, ο πλούτος, η στοχοποίηση των ανθρώπων, ο χλευασμός, η διαφορετικότητα, οι οργανώσεις βίας και πολλά άλλα συνθέτουν το παζλ των ηρώων. Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, το οποίο αν και μυθοπλαστικό είναι τόσο αληθινό. Τα θέματα που προκύπτουν κατά την ανάγνωση είναι αυτά που τα κάνουν προσωπικά, διαπροσωπικά, οικογενειακά, φιλικά και γενικότερα κοινωνικά. Αυτά θα μπορούσαν να συμβούν σε όλους μας ή στον διπλανό μας.
Η γραφή της συγγραφέως είναι λιτή, απλή, κατανοητή και μεστή, μα πάνω απ' όλα συγκινητική. Κάθε άνθρωπος έχει βιώσει τον ρατσισμό ή έστω ήταν παρών σε μία μορφή βίας απέναντι σε έναν συνάνθρωπό του. Μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που χειρίστηκε τις ζωές των ανθρώπων με την απαιτούμενη ευαισθησία, αναλόγως την ηλικία του καθενός του εξ αυτών. Η ωραιοποίηση δεν υπάρχει. Αντιθέτως, η συγγραφέας μιλάει με την καρδιά της και θέτει και εκθέτει τις σύγχρονες κοινωνίες. Μας λέει ότι τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει. Ακόμα και αν αυτό μοιάζει ότι χρειάζεται βοήθεια. Τα προσωπεία πέφτουν και η αλήθεια βγαίνει στο φως έστω και αργά... Σίγουρα είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο, το οποίο πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί και να μάθουμε να μην κρίνουμε από την εξωτερική εμφάνιση αλλά από την καρδιά του άλλου. Πίσω από κάποιον εγκληματία μπορεί κρύβεται μία αγνή ψυχή και πίσω από κάθε ευάλωτο ένας στυγερός δολοφόνος. Γιατί οι ψυχές διακρίνονται σε άσπρες και σε μαύρες. Μπορείτε να δείτε το χρώμα τους; Η συγγραφέας μπόρεσε και το αποτύπωσε μέσω της ιστορίας της!