Όταν τα λόγια δε μπορούν να πουν σε κάποιον κάτι
όταν οι σκέψεις δε χωρούν μες του μυαλού τον
Άδη
θέλεις να βγεις και τι να πεις ; να σώσεις,
να ξυπνήσεις
όλους αυτούς που μ’ έπαρση σε λήθαργο έχουν
πέσει.
Όλοι αυτοί που ψάχνουνε να βρούνε τη βολή
τους
στο νου τους μόνο ας βάλουνε τη παιδική μορφή
τους
τότε που τα όνειρα απλώνονταν διάσπαρτα
μπροστά τους
σαν ρόδα κατακόκκινα που ανθίζανε στη
γειτονιά τους.
Τρύπιο στέγαστρο η πόλη κι εκεί που φτύνουν
γλύφουν όλοι
ανακύκλωση χαρτιού γράφει στο κάδο στο
απέναντι παρκάκι
μα μια αγχόνη κρέμεται στο δικό μου το
κατώφλι
μ’ ένα αόρατο χαρτί « ανακύκλωση ανθρώπου »
γράφει.
26/6/2013 00:19, Μαριλένα Ραπανάκη
