Η οποιαδήποτε πυρκαγιά δεν μπορεί να κάψει τα όνειρα των ανθρώπων, ακόμη κι αν αυτά είναι από χαρτί.
Not any fire can burn people's dreams, even if they are made of paper.

Marilena Rapanaki

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

Ασπρόμαυρες Ψυχές


Περίληψη  - Ασπρόμαυρες ψυχές
Μυστικά που θάφτηκαν στις αμμουδιές της μακρινής Κοπακαμπάνα, όμως ο αέρας στο πέρασμά του έχει την δύναμη να τα  ξεσκεπάσει. Έρωτες που ανθίζουν στην Αθήνα, με τα χρόνια μαραίνονται αλλά δε πεθαίνουν. Συνεχόμενες ανατροπές αποδεικνύουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η γαλήνη αναζητείται στο Αιγαίο, μεταξύ της Κρήτης και της Μήλου.
Ένα ατύχημα αλλάζει τη ζωή του Χάρη για πάντα. Η διαφορετικότητα τον οδηγεί στο περιθώριο, όμως βρίσκει στο πρόσωπο του γιατρού του έναν ανέλπιστο σύμμαχο. Μια γοητευτική γυναίκα ενώνει τους δυο άντρες, με το παρελθόν της να την κυνηγά.

Το πάθος και ο φόβος πάνε παρέα σε μια αφήγηση χωρίς ανάσα. Η αγάπη είναι αδύνατον να σβηστεί με μια γομολάστιχα. Ένας θάνατος που θα σώσει ζωές… Έγκλημα που θ’ αγγίξει την τελειότητα ή μήπως όχι ;   

Σε λίγες μέρες στα βιβλιοπωλεία! 

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

Το σκίζει και πετά

Το σκίζει και πετά


Μια τέτοια νύχτα
που αργοσβήνουν τ’ άστρα
μπλέκεται ο αέρας με τα αγριόχορτα
δάκρυα ποτίζουν το δέρμα
το ρολόι σταματά.
Εικόνες περνούν αδιάκοπα
βρέφος σε καρό κουβέρτα
παιδί με σκισμένα γόνατα
κοπέλα με ροζ όνειρα
γυναίκα με καριέρα.
Κοιτάζει στον ορίζοντα
μα ο χρόνος δε κυλά                                                 
σιχαίνεται το δέρμα της
το σκίζει και πετά.  


                             Μ.Ρ.

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Θέλω τα μάτια σου να βλέπω



Να πιω τη μέντα από τα χείλη σου που στάζει
που με καλεί απόψε στο δικό σου ουρανό
να με πλανέψει μ’ ένα χάδι
και μ’ ένα όνειρο που φτιάχτηκε για δυο.

Θέλω τα μάτια σου να βλέπω
την καρδιά μου στα χέρια σου απαλά ν’ αφήσω   
με αιμάτινες κλωστές μια κουβέρτα να σου πλέξω
και στο πλάι σου να πέσω.

Κι αν κάποια στιγμή ξυπνήσω
τα μάτια σου ξανά ν’ αντικρίσω
όταν ο χρόνος μας τελειώνει
η αγάπη δυναμώνει.

46o Φεστιβάλ Βιβλίου

https://www.facebook.com/bookia.gr/videos/1525430670853069/


46ο Φεστιβάλ Βιβλίου - ήμασταν όλοι εκεί!



Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

Το χαμόγελο σου



Η αμυγδαλιά ξανά θ’ ανθίσει
στον ίσκιο της γλυκά να μας κοιμίσει
να έρθει το φεγγάρι να μας βρει
να μοσχοβολάμε γιασεμί.

Το χαμόγελο σου είναι δίνη
που στο φως του μέσα με τυλίγει
πριν ανάσα βγάλω θα εκραγεί
η ανάγκη που σε νοσταλγεί.

Χόρευες στη μέση της πλατείας
σε κοιτούσαν οι περαστικοί
ήσουνα κατάξανθη οπτασία ηδονή ονειρική, αχ μαγική
ήσουνα κατάξανθη οπτασία ηδονή ονειρική, αχ μαγική.      

Τι κι αν πέρασαν γοργά τα χρόνια ;
τα μαλλιά σου μοιάζουνε με χιόνια
γύρω σου παίζουν μπάλα τα εγγόνια
μα η λαχτάρα μας πάντα θα ζει.

Μ.Ρ. 

Τετάρτη 2 Αυγούστου 2017

Δυο γλάροι


Στις άδειες λέξεις γύρω μου
στη μοναξιά του κόσμου μου
δυο γλάροι με χαϊδεύουν.

σαν μαριονέτες τ’ ουρανού
με τ’ άρωμα του αλμυρού
τα πελάγη έχουν φωλιά
και τα πλοία συντροφιά.

Προχωρώ με τ’ άγγιγμα τ’ ανέμου
για μια χώρα μακρινή
ο φόβος μέσα μου φουντώνει
μικρό παιδί που μου μουτρώνει.

Τρέφομαι με τη φυγή
μαγεύομαι με τη σιωπή
φίλοι μου είναι δυο γλάροι.

Στις άδειες λέξεις γύρω μου
στη μοναξιά του κόσμου μου
δυο γλάροι με χαϊδεύουν.

Τρέφομαι με τη φυγή
μαγεύομαι με τη σιωπή
φίλοι μου είναι δυο γλάροι.

Μουσική: Γιάννης Αργυρόπουλος
Στίχοι: Μαριλένα Ραπανάκη 

Έγινες Αερικό


Έλα να σ’ αγκαλιάσω
τη μορφή σου να χαράξω
μη προλάβει να τη σβήσει
το θανατερό νερό.

Γλίστρησες μέσα στην άμμο
κι έγινες αερικό
πότε θα σε δω ;
Γλίστρησες μέσα στην άμμο
κι έγινες αερικό
πότε θα σε δω ;

Οι στιγμές εδώ πονάνε
την ανάσα σου ζητάνε
οι χαρές είναι λειψές
μαύρο πέπλο φοράνε.

Γλίστρησες μέσα στην άμμο
κι έγινες αερικό
πότε θα σε δω ;
Γλίστρησες μέσα στην άμμο
κι έγινες αερικό
πότε θα σε δω ;

Μουσική: Γιάννης Αργυρόπουλος
Στίχοι: Μαριλένα Ραπανάκη 

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Συνέντευξη στα Λογοτεχνικά Μονοπάτια

https://logotexnika-monopatia.blogspot.gr/2017/06/101_30.html


1.    Η λογοτεχνία σας άλλαξε τη ζωή και τη καθημερινότητά σας και αν ναι με ποιο τρόπο;

Τουλάχιστον, μέχρι στιγμής, γράφω όταν έχω έμπνευση, επομένως δεν έχω συγκεκριμένο ωράριο για να μπορέσει η λογοτεχνία να αλλάξει πρακτικά την καθημερινότητά μου. Η ζωή μου αλλάζει κάθε φορά που διαβάζω ή γράφω κάτι που αγγίζει την ψυχή μου. Μένω σε αυτό και το επεξεργάζομαι μέχρι να έρθει το επόμενο ερέθισμα και να πάω παρακάτω.  

2.    Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας και ποιο το αγαπημένο σας βιβλίο;

Τα άπαντα του Καζαντζάκη.

3.    Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος;

Θέλω να καταφέρω να προστατέψω το παιδί μου από κάθε κακό τουλάχιστον μέχρι την ενηλικίωση του και να είναι υγιείς οι άνθρωποί μου.

4.    Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο.

Το « Ν’ αγαπάς όπως δεν μπορούν οι άλλοι » είναι μια πολυπρόσωπη ιστορία με βασικό άξονα την αληθινή αγάπη. Όπως λέει και η βασική ηρωίδα, αγάπη σημαίνει αυτοθυσία.

5.    Πόσο σημαντικό είναι για εσάς το εξώφυλλο σε ένα βιβλίο;

Η εικόνα είναι η πρώτη εντύπωση.

6.    Θα θέλατε κάποιο από τα βιβλία σας να γινόταν κινηματογραφική ταινία και αν ναι ποιο θα ήταν αυτό;

Δεν υπάρχει συγγραφέας που δεν θα το ήθελε αυτό. Μακάρι να γινόντουσαν όλα. Όταν οι τέχνες ενώνονται με προσοχή και μεράκι, τα αποτελέσματα είναι μοναδικά.

7.    Τι σημαίνει λογοτεχνική επιτυχία για εσάς;

Να λαμβάνεις μηνύματα ή χειραψίες αγάπης για το έργο σου από αναγνώστες.

8.    Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας και ποιο είναι το αγαπημένο σας μέρος για να συγγράψετε ένα βιβλίο σας;

Έμπνευση αποτελούν τα πάντα. Όσο αναπνέεις εμπνέεσαι απ’ ότι είναι γύρω σου. Αγαπημένο μέρος δεν έχω, αναλόγως με το που βρίσκομαι εκείνη την στιγμή της έμπνευσης, επιλέγω ένα αναπαυτικό κάθισμα. 

9.    Ποια είναι η άποψή σας για την Ελλάδα του σήμερα;

Περνάμε δύσκολα σήμερα στην Ελλάδα. Έγιναν πολλά λάθη από τους πολιτικούς και λιγότερα από τους πολίτες. Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ζωή. Η αξιοκρατία ακόμα και αν δεν μας συμφέρει, πρέπει να κυριαρχεί. Ελπίζω πως τα πράγματα θα καλυτερεύσουν, άλλωστε είναι ανάγκη μου να πιστεύω στα θαύματα. 

10. Ποιο θα είναι το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Θα κυκλοφορήσει ξανά από τις εκδόσεις Σιδέρη το καινούργιο βιβλίο μου μετά το καλοκαίρι. Αυτή τη φορά οι ήρωες μου είναι κυρίως άντρες και προσπάθησα να μπω στα παπούτσια τους. 

+1. Μια συμβουλή/ευχή για τους αναγνώστες.


Καλό καλοκαίρι με πολλά βιβλία πάνω στις ξαπλώστρες για πολλά ταξίδια του μυαλού. 

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Ο πόλεμος θα νικήσει πάλι

Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό τέχνης και λογοτεχνίας vakxikon.gr


Κρήτη 1947
Ξημέρωσε, ο ήλιος ίσα που άρχισε να ξεπροβάλει, ακόμα μυρίζει το χώμα από τη χθεσινή μπόρα. Η μάνα είναι στη κουζίνα, φτιάχνει καφέ για τον πατέρα. Ακουμπάει στο τραπέζι μπροστά μου την πράσινη κούπα με το αηδιαστικό άσπρο υγρό και την έντονη κατσικίσια γεύση. « Πιες το Αρετούλα ». Η προτροπή της είναι επιτακτική, οπότε κλείνω τη μύτη μου και υπακούω.
Στο χωριό είμαστε περίπου εκατό μόνιμοι κάτοικοι, είμαστε λίγα παιδιά κι από μας μόνο η Ευτέρπη κι εγώ πηγαίνουμε στο γυμνάσιο που είναι στο Ρέθυμνο. Ο πατέρας επέμενε να μας έχει από κοντά γιατί έχουμε μυαλό για γράμματα όπως λέει, η φίλη μου δεν ήθελε να ακολουθήσει. Είναι προκομμένη και συμπονετική κοπέλα - ορφανή από πατέρα - βοηθάει τη μάνα της που ξενοδουλεύει στα χωράφια των χωροφυλάκων ενώ παράλληλα έρχεται και στο σχολείο, επειδή τελικά δε μπόρεσε να αρνηθεί στον κύριο καθηγητή.
Η Αστραπή με τον εμφύλιο έχει γίνει ένας άλλος τόπος. Από όμορφο μέρος, με γόνιμο έδαφος που ο κάθε περαστικός έβρισκε κάποιον φιλόξενο ντόπιο να τον τρατάρει ένα σφηνάκι τσικουδιά ή να του δώσει λίγο λάδι, τώρα όλοι έχουν κλειστεί στα σπιτικά τους και δε μιλούν σε άνθρωπο. Πλέον στο καφενείο μαζεύονται σπανίως οι άντρες για να παίξουν τάβλι και δηλωτή. Σήμερα το απόγευμα που πέρασε από εκεί ο πατέρας με πήρε μαζί του γιατί ξέρει πόσο πολύ μου αρέσει να τον βλέπω να κερδίζει στις πόρτες. Βρήκαμε μόνο τον καφετζή κι αφού έχασε την παρτίδα αναγκάστηκε να με κεράσει το αγαπημένο μου υποβρύχιο, αυτό ήταν το στοίχημα.
Ο φόβος έχει απλωθεί σαν μαύρη κουβέρτα κι έχει σκεπάσει τις καλοκάγαθες ψυχές των συγχωριανών μου. Το πατέρα όλοι τον σέβονταν ενώ πια ορισμένοι τον κοιτούν με μισό μάτι παρόλο που έχει κρατήσει διπλωματική στάση και δε παίρνει το μέρος ούτε του Ελληνικού Στρατού ούτε του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Πέρασαν κι οι Γερμανοί από την Αστραπή αλλά τότε ήξερες τον εχθρό, φορούσε κόκκινο περιβραχιόνιο, σου έπαιρνε το σπίτι για να το κάνει δικό του γραφείο, σε διέταζε, αν έκανες κάτι που δεν του άρεσε σε χτυπούσε και πυροβολούσε εν ψυχρώ τον άντρα σου με το τουφέκι του, όμως έβρισκες παρηγοριά στη γειτόνισσα, ακόμη και στο πατριώτη που πολεμούσε για την ελευθερία.
Μόλις χθες έθαψαν τον δεκαοχτάχρονο Στέλιο που έμενε δυο σπίτια κάτω από το δικό μας, δολοφονήθηκε από τον αδερφό του που εδώ και λίγο καιρό μπήκε στο Στρατό. Όταν οι δικοί του, του έδωσαν την εντολή « πυρ » στον Στέλιο είχαν φορέσει κουκούλα. Μετά που αντίκρισε το πρόσωπο του αδερφού του έκανε σαν τρελός, μάταια προσπαθούσαν να τον συγκρατήσουν, πήρε το κουφάρι του Στέλιου και το πήγε στα πόδια της μάνας τους, έπειτα κανένας δεν τον έχει δει.
Είναι μέρα εξετάσεων, προχωρώ προς το σχολείο με τον πατέρα μου να με κρατά από το χέρι σαν να είμαι πέντε χρονών. Ανησυχώ λιγάκι γιατί η Ευτέρπη δεν ήταν στο σπίτι της. « Να πήγε με τη μάνα της στο χωράφι ; » « Σίγουρα εκεί θα είναι, μην ανησυχείς παιδί μου ». Μα η φίλη μου ποτέ δε θα έχανε το διαγώνισμα.
Οι σκέψεις μου με πνίγουν, μετράω τα χαλίκια στο δρόμο για να ξεχαστώ, πλησιάζουμε στη πλατεία, σηκώνω το βλέμμα μου. Κεφάλια ανθρώπων πάνω στα παγκάκια… Ξεφεύγω από τον πατέρα που με κρατούσε σφιχτά και τρέχω προς τα εκεί. Κάποια είναι ανδρών, άλλα γυναικών, έχουν στο στόμα τους τσιγάρα. Το αίμα στάζει από παντού, δεν είναι δυνατόν, αυτή είναι η μάνα της φίλης μου. Κάνω εμετό, καθώς σκύβω στα δεξιά μου ένα ξανθό κεφάλι πεσμένο κάτω, η Ευτέρπη.
Ξυπνάω στο νοσοκομείο, ο γιατρός λέει πως δεν έχω κάτι απλώς έχασα για λίγο τις αισθήσεις μου.
Στην ιστορία που μάθαμε στο σχολείο το αγαπημένο κεφάλαιο της Ευτέρπης ήταν αυτό που μίλαγε για τους αρχαίους Έλληνες και σε συζητήσεις μας μου επεσήμανε με στόμφο το θάρρος και την ψυχή των Ελλήνων που μετά από τις φονικές μάχες έκαναν ανακωχή για να θάψουν τους νεκρούς τους. Σήμερα, μετά από τρείς χιλιάδες χρόνια οι νεκροί βεβηλώνονται.
Προσπαθώ να ανασάνω μια στάλα ελπίδα από το παράθυρο του δωματίου, να αφήσω το βλέμμα μου να χαθεί στα τεράστια σύννεφα, σκέφτομαι τη φίλη μου και σκύβω το κεφάλι από ντροπή για εκείνους που την σκότωσαν. Τι κακό έκανε η Ευτέρπη μου ; Πλήθος κόσμου ξαφνικά μαζεύεται στη κεντρική είσοδο, κατεβαίνουμε βιαστικά να δούμε τι συμβαίνει, ο κόσμος ακόμα είναι συγκεντρωμένος. Ο γιατρός βλέπει μια γυναίκα πεσμένη, με μια φωτογραφία στα χέρια της, την αναγνωρίζει. « Η κυρία Παπαδάκη ψάχνει πάλι τον Στέλιο. Το έσκασε από τη ψυχιατρική πτέρυγα ».
«Βλέπετε, δυστυχώς γιατρέ ο εμφύλιος δεν είναι μια απλή λιποθυμία».
Αθήνα 2013
Καταραμένα γηρατειά με θερίσατε, άτιμα. Όλο μου το κορμί πονάει από τα αρθριτικά. Μοναδική μου χαρά είναι όταν περιμένω τον εγγονό μου. Ειδικά τώρα που θα έρθει να φάμε με τη παρέα του, για να μου γνωρίσει τους φίλους του, πρέπει να αφήσω τη κλάψα, όπως ακριβώς με συμβουλεύει ο Κωστάκης μου.
«Αρετούλα, γιαγιά, ήρθαμε ». Μπαίνουν δυο μαυροφορεμένα παλικάρια με μούσια, μια μελαχρινή κοπέλα ακολουθεί και τελευταίο το καμάρι μου. Το γλυκό κορίτσι είναι ζευγάρι με τον Κωστάκη μου κι έχει ένα ξενόφερτο όνομα που δεν το κατάλαβα. Το φαγητό τους άρεσε και μου έκανε εντύπωση που η αδύνατη κοπέλα με βοήθησε να μαζέψουμε το τραπέζι και με τα σπαστά ελληνικά της με ευχαρίστησε φιλώντας μου το χέρι.
Ξαφνικά έντονος θόρυβος μας ταράζει. Η πόρτα σπάει, πέντε γιγαντόσωμοι άγνωστοι με σανίδες στα χέρια, μας επιτίθενται βρίζοντας το κορίτσι για την καταγωγή του. Ο Κωστάκης την αγκαλιάζει για να την προστατέψει, μέσα στον πανικό κάποιος με σπρώχνει και πέφτω κάτω, έρποντας φτάνω στη κρεβατοκάμαρα μου, αγκομαχώντας παίρνω από τη ντουλάπα τη κυνηγετική καραμπίνα του συγχωρεμένου του άντρα μου. Στηρίζομαι στον τοίχο και φτάνω στο σαλόνι, οι τέσσερεις εισβολείς με κοιτούν με το όπλο και το βάζουν στα πόδια, τον πέμπτο τον έχουν γραπώσει από την μπλούζα οι φίλοι του Κωστάκη και τον κλωτσούν, « βρωμιάρη φασίστα » του φωνάζουν. « Ρίξε του γιαγιά ». « Τρελάθηκες αγόρι μου! Αφήστε τον να φύγει ». Τότε ο Κωστάκης μου αρπάζει την καραμπίνα, σημαδεύει τον νεαρό και πατά τη σκανδάλη. Ευτυχώς δεν είχα βάλει μέσα τα φυσίγγια. Ορμάει κατά πάνω του ενώ η κοπέλα με χτυπημένο και ματωμένο πρόσωπο κουρνιάζει στη γωνία πίσω από την πολυθρόνα.
Με όση δύναμη έχω ουρλιάζω για να σταματήσουν, αυτό το έκανα κι όταν βρισκόμουν σε άσχημη θέση στον εμφύλιο. Έπιασε, σταματούν να τον χτυπούν. « Τι φωνάζεις γιαγιά, δε βλέπεις πως έκαναν τη Μπρέντα ; » Τον κοιτάζω κατάματα, « παιδί μου άκουσε με προσεχτικά, ακούστε με κι εσείς οι φίλοι του κι εσύ που ήρθες εδώ να επιτεθείς σ’ ένα ανυπεράσπιστο κορίτσι. Η βία φέρνει βία. Έχει ποτίσει το μέσα μου με τον βαθύ πόνο του εμφυλίου. Από κορίτσι είδα αδέρφια να σκοτώνονται μεταξύ τους, μανάδες να θάβουν τα παιδιά τους, γυναίκες να μένουν χήρες με μωρά στη κοιλιά. Έμαθα πως στον πόλεμο οι άνθρωποι γίνονται βάρβαροι, άγρια ζώα γίνονται, που μοναδικό σκοπό έχουν την επιβίωση, πατώντας στις σάρκες των συνανθρώπων τους. Τότε η χώρα χωρίς όραμα, χωρίς μέλλον. Θαρρώ παιδιά μου πως στις μέρες μας αρχίζετε κι εσείς να καταλαβαίνετε τι σημαίνει να μην υπάρχει μέλλον, να μη μπορείς να διακρίνεις μια κοιτίδα φωτός στον κατάμαυρο ουρανό, είτε μέρα είναι είτε νύχτα. Γι’ αυτό μη κάνετε τα ίδια αιματοβαμμένα λάθη του παρελθόντος. Το μίσος για τους άλλους, θα καταστρέψει την ανθρωπότητα. Κι ο πόλεμος θα νικήσει πάλι».

*Τελευταίο βιβλίο της Μαριλένας Ραπανάκη είναι το μυθιστόρημα "Ν' αγαπάς όπως δεν μπορούν οι άλλοι" (εκδόσεις Μιχ. Σιδέρη 2015).

Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

Ίριδα

Οι χρυσαφιές σου μπούκλες
είναι τα κιάλια του κόσμου
το μέλλον αγναντεύω,
πλημμυρίζει η ψυχή απ’ το φως των ματιών σου.
Στο βάθος αχνή η φιγούρα του πόνου
στολισμένη με αιμάτινα χαρτονομίσματα,   
στα μωρουδιακά δάχτυλά σου το φορτίο του πολέμου.

Λένε πρέπει να σου μάθω τα σοφά λόγια του λαού
« το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό ».  
Όχι! με νανουρίσματα γλυκά θα σε κοιμίζω   
κι όταν ξυπνάς με χρώματα το νου σου θα γεμίζω
γιατί η ζωή είναι αγάπη, ζωή μου
κι όσοι το ξέρουν τη λύτρωση βρίσκουν
σε μια ζεστή αγκαλιά.

                                    Μαριλένα Ραπανάκη
     

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

Πράσινο Χελιδόνι



Το πράσινο χελιδόνι κάθισε στο μπράτσο μου
με γαργαλάει με τα όμορφα φτερά του
ο χτύπος της καρδιάς του συντονίζεται με τον ρυθμό της ανάσας μου
μη φύγεις όταν χειμωνιάσει
μη φύγεις και θα παλέψω με τον ουρανό που σ’ έστειλε
για να είναι πάντα καλοκαίρι.    

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

Δυο κόκκινες χάντρες


Με δυο κόκκινες χάντρες στο πέτο
και κοστούμι λιωμένο
τώρα λένε είσαι ψυχή
μα η ψυχή δεν έχει χέρια για τάβλι
δεν έχει στόμα για ένα ακόμα φιλί.

Τις μνήμες μετρώ
μη ξεθωριάσουν οι στιγμούλες
με αυτές προχωρώ
και τις κάνω βαρκούλες
μήπως σε βρω.


Μαριλένα Ανδρέα Ραπανάκη    

Βαλίτσα Βεραμάν




Διάκριση - Συμμετοχή στην έκθεση σύντομου διηγήματος του λογοτεχνικού site 120 λέξεις
Θέμα: Εφτά θανάσιμα αμαρτήματα
Κατηγορία: Οργή
Τόπος Έκθεσης: Abode – Αθήνα 18/12/16 έως 23/12/16
Διήγημα: Βαλίτσα Βεραμάν
Συγγραφέας: Μαριλένα Ραπανάκη
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια

Πιπιλάει το δάχτυλο όταν η μαμά παραλαμβάνει την παραγγελία της από την Ευρώπη. Βαλίτσα χρώματος βεραμάν ασορτί με τα ζιπουνάκια του. Έξω βόμβες χτυπάνε τα γύρω σπίτια και ταράζουν τον μικρό. « Ηρέμησε, κανένας δεν μπορεί να πειράξει τον γιο του ηγέτη ».
Γίνεται δεκαπέντε, κλεισμένος στο πέτρινο κάστρο, δεν επιτρέπεται να βγει έξω. Βάζει ένα ακόμα σκίτσο στη βεραμάν βαλίτσα και την κρύβει κάτω από το κρεβάτι.
Κουρεύει γουλί την καμαριέρα γιατί βρήκε μια τρίχα της στο μαξιλάρι του. Μια πέτρα σπάει το τζάμι του παραθύρου ενώ κοιμάται. Γράφει πάνω « θάνατος στους προδότες », την πιάνει, πάει στη μαμά και την πετάει με δύναμη στο κεφάλι της. Την σκιτσάρει αναίσθητη και με το αίμα βάφει κόκκινη την βαλίτσα.