Στην μπέμπα μου, με διάθεση αυτοκριτικής. Εύχομαι
να το διαβάσει όταν μεγαλώσει και να καταλάβει πως οι άνθρωποι έχουμε ατέλειες
και οφείλουμε στους εαυτούς μας να παλεύουμε μέσα μας για να τις κατανοήσουμε.
17/6/2014,
6:47
Είναι
φορές που θέλω με μια γομολάστιχα το μυαλό να σβήσω
να
διαγράψω μνήμες που πονούν
μα αν
το κάνω και φωνάξουν τ’ όνομα μου
θα
νομίζω πως για άλλη θα μιλούν.
Το κάθε
γράμμα κι ένα δάκρυ
μια
ιστορία θανατερή
που
πάνω της κουβαλάει αναπάντητα γιατί
γιατί Μαλώνω με εμένα στο καθρέφτη μου
μπροστά;
γιατί Ανασαίνω απελπισμένα όταν το θράσος με
ξεπερνά;
γιατί Ρωτάω αν πονάει αυτός που με κλοτσάει;
γιατί Ιδρώνω όταν κοιτώ τον ουρανό;
γιατί Λέω δικαιοσύνη κι εκεί που λόγος δε μου
πέφτει;
γιατί Είμαι έτσι;
γιατί Νομίζω πως όλα τα γνωρίζω;
γιατί Ανάβω σαν τσακμάκι με των άλλων τα
λάθη;
Ψάχνω
να βρω τις απαντήσεις
κι ως
τότε αν μπορείς κακία μη μου κρατήσεις
ίσως τα
καταφέρω αύριο, ίσως σε δυο χρόνια, ίσως και ποτέ
αλλά να
ξέρεις θα πεθάνω προσπαθώντας.
Μαριλένα
Ραπανάκη
