Οι χρυσαφιές σου μπούκλες
είναι τα κιάλια του κόσμου
το μέλλον αγναντεύω,
πλημμυρίζει η ψυχή απ’ το φως των ματιών σου.
Στο βάθος αχνή η φιγούρα του πόνου
στολισμένη με αιμάτινα χαρτονομίσματα,
στα μωρουδιακά δάχτυλά σου το φορτίο του πολέμου.
Λένε πρέπει να σου μάθω τα σοφά λόγια του λαού
« το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό ».
Όχι! με νανουρίσματα γλυκά θα σε κοιμίζω
κι όταν ξυπνάς με χρώματα το νου σου θα γεμίζω
γιατί η ζωή είναι αγάπη, ζωή μου
κι όσοι το ξέρουν τη λύτρωση βρίσκουν
σε μια ζεστή αγκαλιά.
Μαριλένα Ραπανάκη
