Θυμάμαι που μου έλεγε
ιστορίες. Ήταν με κοντά παντελόνια και γρατζουνισμένα γόνατα όταν ‘έτρεχε στην
παραλία του Προβατά. Αργότερα οικογενειακώς άφησαν την Μήλο για την Αθήνα.
Μετακόμισαν στη Φωκίωνος Νέγρη τη δεκαετία του εξήντα. Εκείνος ο μεγάλος γιος
του θυρωρού, δούλευε στο μανάβικο της γειτονιάς και ήταν αγαπητός σε όλους.
Λάτρευε τα Χριστούγεννα και αξημέρωτα σηκωνόταν για να πει πρώτος τα κάλαντα.
Μεγάλωσε ,σπούδασε
μηχανολογία, έγινε καθηγητής μέσης
εκπαίδευσης, πάντα φιλικός με τους μαθητές του, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, μαστόρευε,
έχτιζε, προσέφερε.
Μαχητής της ζωής μέχρι
το τέλος, ντόμπρος, με μια καρδιά γεμάτη αγνότητα, τίμιος, εργατικός όσο λίγοι,
οικογενειάρχης, δυνατός, παντοτινός νικητής.
Ο Ανδρέας Ραπανάκης
έφυγε νωρίς στα 59 του χρόνια, δεν ήταν παιδί ούτε διάσημος αστέρας , όμως
είναι και θα είναι ο μπαμπάς μου.
Καλή αντάμωση στον
παράδεισο για μια παρτίδα τάβλι.
Ευχαριστώ για όλα.-
Μαριλένα
